Als u Linux gebruikt, is dat waarschijnlijkmoest u enkele opties voor uw bestandssystemen wijzigen. Kennismaken met fstab kan het hele proces een stuk eenvoudiger maken en het is veel eenvoudiger dan u denkt.
Wat is Fstab?
Fstab is het bestandssysteem van uw besturingssysteemtafel. Als je een overzicht van bestandssystemen wilt, lees dan ook ons andere artikel, HTG legt uit: Welk Linux-bestandssysteem moet je kiezen? Vroeger was dit de primaire manier waarop het systeem automatisch bestanden koppelde. Tegenwoordig kun je een willekeurig USB-station aansluiten en het verschijnt gewoon in Nautilus zoals in Windows en Mac OS, maar ooit moest je die schijven handmatig in een specifieke map koppelen met behulp van de ' mount ”commando. Dit gold voor dvd's, cd's en zelfs diskettes (weet je nog?).
Destijds was uw enige alternatief de tell thecomputer die op elk gewenst moment op een specifiek apparaat is aangesloten, moet deze automatisch op een specifieke plaats worden gemonteerd. Dit is waar fstab binnenkwam, en het was geweldig. Stel dat u harde schijven op uw IDE- of SCSI-controller hebt verwisseld. De computer kan de bestandssystemen in een andere volgorde laden, waardoor dingen mogelijk in de war raken. Fstab is geconfigureerd om te zoeken naar specifieke bestandssystemen en deze automatisch op elke gewenste manier te mounten, waardoor talloze rampen kunnen voorkomen.
Uw Fstab-bestand
Het fstab-bestand bevindt zich op:
/ Etc / fstab
Laten we mijn fstab-bestand eens bekijken, zullen we?
Je zult zeker verschillen zien, maar als je je eigen fstab wilt volgen, plaats je deze opdracht in een terminal:
Je kunt ook gedit gebruiken als je niet vertrouwd bent met nano.
De voor de hand liggende opties
U zult merken dat alle vermeldingen beginnen met UUID's. Misschien herinner je je dit in een van onze vorige artikelen, Hoe kies je een partitieschema voor je Linux-pc, maar we zullen het toch weer uitleggen. Aan elk bestandssysteem wordt tijdens het formatteren een Universally Unique Identifier toegewezen, die naar het graf wordt gebracht. Omdat het niet kan worden gewijzigd, is dit de ideale manier om bestandssystemen te selecteren voor montage, vooral voor belangrijke. Stel dat uw / home-partitie zich op een tweede harde schijf bevindt en u deze uiteindelijk naar een externe harde schijf verplaatst; fstab zal die partitie nog steeds vinden en correct mounten, waardoor een mislukte opstartprocedure wordt vermeden. Als u overschakelt naar (of vastloopt met) de oude methode om apparaat-ID's te gebruiken om partities te selecteren (d.w.z. / dev / sda1), verdwijnt dit voordeel omdat harde schijven en partities worden geteld door hun controllers en kunnen dus veranderen.
Bewerk: Het gebruik van UUID's in uw fstab-bestand, hoewel handig voor de meeste thuisgebruikers, heeft een paar grote kanttekeningen. Dit werkt niet bij het gebruik van dingen zoals "geassembleerde" of "netwerkgebaseerde" apparaten. Als u meer een geavanceerde gebruiker bent of van plan bent om in de toekomst dingen zoals software RAID te gebruiken, kunt u beter geen UUID's gebruiken.
Het volgende gedeelte van fstab, net als alle volgendeenen, wordt gescheiden door een spatie of een tabblad, of een combinatie daarvan. Hier vind je het mount point. Zoals je kunt zien, heb ik een root (/) koppelpunt, een swap en twee die ik handmatig heb toegevoegd voor mijn gedeelde netwerkopslagstations. Als u een vermelding toevoegt aan fstab, moet u het koppelpunt handmatig maken voordat u uw computer opnieuw opstart (en de wijzigingen worden van kracht).
Hierna volgt de sectie die het type van identificeertbestandssysteem op de partitie. Velen, zoals ext2 / 3/4, ReiserFS, jFS, etc. worden native gelezen door Linux. Uw specifieke systeem moet mogelijk nog steeds bepaalde pakketten geïnstalleerd hebben om ze te kunnen lezen en schrijven. De perfecte voorbeelden zijn mijn NTFS-partities; je kunt zien dat ik het ntfs-3g-stuurprogramma gebruik om ze te openen.
The Scarier Stuff
De volgende paar secties zijn wat meestal wegjagennieuwkomers, maar ze zijn echt niet zo ingewikkeld. Er is een groot aantal opties beschikbaar, maar er zijn een handvol of zo veel voorkomende opties. Laten we ze eens bekijken. (De standaardoptie is eerst, gevolgd door alternatieven, maar omdat Linux-distributies erg kunnen verschillen, kan uw kilometerstand variëren.)
- auto / noauto: Geef op of de partitie automatisch moet worden geactiveerd tijdens het opstarten. U kunt specifieke partities blokkeren tijdens het opstarten door "noauto" te gebruiken.
- exec / noexec: Geeft aan of de partitie binaire bestanden kan uitvoeren. Als je een scratch-partitie hebt die je compileert, dan zou dit handig zijn, of misschien als je / home op een apart bestandssysteem hebt. Als u zich zorgen maakt over de beveiliging, wijzigt u dit in "noexec".
- ro / rw: "ro" is alleen-lezen en "rw" is lezen-schrijven. Als je als gebruiker naar een bestandssysteem wilt kunnen schrijven en niet als root, moet je "rw" hebben opgegeven.
- sync / async: deze is interessant. "Sync" dwingt schrijven onmiddellijk na uitvoering van de opdracht, wat ideaal is voor diskettes (hoeveel van een nerd ben je?) En USB-drives, maar is niet helemaal noodzakelijk voor interne harde schijven. Wat "async" doet, is dat het commando gedurende een verstreken tijdsperiode wordt uitgevoerd, misschien wanneer gebruikersactiviteit afneemt en dergelijke. Ooit een bericht ontvangen met de vraag 'wacht terwijl wijzigingen naar de schijf worden geschreven?' Dit is meestal de reden.
- nouser / user: Hiermee kan de gebruiker rechten voor koppelen en ontkoppelen hebben. Een belangrijke opmerking is dat "gebruiker" automatisch "noexec" impliceert, dus als u binaries moet uitvoeren en toch als gebruiker wilt mounten, moet u expliciet "exec" als optie gebruiken.
Deze opties worden gescheiden door een komma en neespaties en kunnen in elke volgorde worden geplaatst. Als u niet zeker bent van de standaardwaarden, kunt u uw opties expliciet vermelden. Dingen die vanaf tijdelijke plaatsen (zoals USB) zijn gemount, volgen dit basispatroon niet tenzij je er in fstab ingangen voor hebt gemaakt (door UUID). Het is handig als u wilt dat een externe harde schijf altijd op een bepaalde manier wordt geactiveerd, omdat normale thumb-drives en dergelijke niet worden beïnvloed.
Je kunt zien dat mijn twee opslagstations een gebruiker hebbenmontageprivileges ingeschakeld, lees-schrijftoegang ingeschakeld en auto-montage is ingeschakeld. Ik compileer niet veel software, maar als ik dat doe, voeg ik de optie "exec" toe aan het einde van de lijst.
Dumping en Fscking
De volgende optie is een binaire waarde ("0" voor false en "1" voor true) voor "dumping". Dit is een behoorlijk verouderde back-upmethode voor gevallen waarin het systeem uitvalde. U moet dit op "0" laten staan.
De laatste optie is een numerieke waarde voor 'passen'.”Dit geeft het systeem de volgorde aan waarin het moet fscken (zeg dat zoals u wilt) of een controle van het bestandssysteem uitvoeren. Als een schijf een "0" -optie heeft, wordt deze overgeslagen, net als mijn NTFS-geformatteerde opslagstations. Het rootbestandssysteem moet altijd "1" zijn en andere bestandssystemen kunnen daarna worden gebruikt. Dit werkt het beste voor journaling-bestandssystemen zoals ext3 / 4 en ReiserFS. Oudere bestandssystemen zoals FAT16 / 32 en ext2 kunnen een tijdje duren, dus het is beter om hun fscking uit te schakelen en het regelmatig zelf te doen.
Nu je weet wat je doet, kun je gaangek met automatische montage en dergelijke. Het is erg handig als je een heleboel partities hebt die moeten worden beheerd. Vergeet niet om altijd een back-up te maken voor het geval er iets misgaat, maar veel plezier en laat je ervaringen achter in de reacties!
